ن : کامی
به نام خدا
محرم رو به دوست داران دین اسلام و ائمه تسلیت عرض میکنم.
روزگاری دلم به این خوش بود که از دیگر هم سن و سالانم به خدا نزدیک ترم بافرهنگ ترم خودم را سر تر میدانستم . روزها گذشت و سرگرم دنیا شدم روزها پشت هم آمد رفتو دوباره آمد و من بدنبال بهتر کردن دنیایم با تفکر غربی شدم . حال که به خود آمدم از نظر فرهنگ هم بیش از دیگران نیستم حال من هستمو یک واقعیتی به نام "من". تفکر غربی هرچه می خواهد باشد فقط باید در حد آگاهی جانبی در زندگی ما حضور داشته باشد و ما باید اعتقاداتی درست و پایدار برای اداره کردن زندگی داشته باشیم.
از صمیم قلب جویای عشق به خدا هستم و دوست دارم به خدا نزدیک شوم اما راه بسی طولانیستو من همانند کودکی میمانم که میخواهد دوباره از زمین بلند شود.
جالب آن که هروقت با کسی حرف میزنم و در آن گفتگو خیلی دین دار و خداشناس جلوه گر میشوم تا آن روز شب شود یک گناهی بزرگ از من سر میزند این مرا یاد حرفی می اندازد که علی (ع) گفت:"الان خیال می کنید که نفستان را در اختیار دارد و بر او مسلطید ولی غافل از آن که او همچون شیر خفته و آتش زیر خاکستر هست و در زمان شهوت خود را نشان خواهد داد" شاید این همان علم بی عمل است که به داننده اش سودی ندارد و امکان مضر بودن هم دارد بخدا هم که قصد ریای نداشتم که از مضرات ریا باشد.
وقتی در دوران ابتدایی بودم هرموقع کسی مرا تعریف میکرد در ذهن خودم بارها میگفتم "دروغ میگه دروغ میگه من خیلی تنبلم من خیلی تنبلم من باید تلاش کنم من باید تلاش کنم من کار زیاد دارم و ... " چون میدانستم که حس برتری که باشد دیگر سوخت و تحریک کننده ای برای حرکت نخواهد بود و در مرداب فرضیه ی برتری خواهم پوسید. راه حلی که یکی از ائمه که به نظرم حضرت علی می آید در این موقع میدهد این است که همان لحظه با خود بگوییم خدا از همه بر من آگاه تر است و از درون من خبر دارد و این همان کوچک کردن خود است.
اما کوچک کردن خود در میان دیگران چندان سزاوار نیست و فقط کسی که باید از زشتی های درون خود بر او حرف بزنیم و تقاضای مستور کردنشان را داشته باشیم خداست.
در پایان همین گویم که هر چه خواندمو هرچه فکر کردم فهمیدم هیچ نمی دانم(خدا سقراط را بیامرزد که این را یادمان داد
)
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند
<-PollName->
آمار
وب سایت: